Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

«Προσμένοντας την ανατολή» του Γιώργου Πολυράκη

 

της Άννας Δραγάτση 


Πρόσφατα κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ψυχογιός το νέο βιβλίο του Γιώργου Πολυράκη με τίτλο «Προσμένοντας την ανατολή». Πρόκειται για ένα έργο που βασίζεται σε αληθινά γεγονότα.  

Ο συγγραφέας με απλή και λιτή γραφή μας ταξιδεύει στα ταραγμένα χρόνια της Κατοχής. Χώρος δράσης των ηρώων είναι η Κρήτη και πιο συγκεκριμένα, τα Ανώγεια. Με έντονο το στοιχείο της αγωνίας για το μέλλον των προσώπων της ιστορίας, με φόντο την κατασκοπεία και μέσω μιας πολύ καλά δομημένης ιστορίας προβάλλονται διαχρονικές αξίες. Μεταξύ των οποίων ο σεβασμός στις πατρογονικές ρίζες, την πατρίδα και την οικογένεια.

Στο παρόν έργο παρουσιάζει ενδιαφέρον η επιλογή του τίτλου. Με αυτό τον τρόπο μας υπογραμμίζει την προσμονή της ελευθερίας, της ανατολής, του φωτός που θα κυριαρχήσει. Το φως και ο ήλιος θα κερδίσουν το σκοτάδι, τη βία και την απανθρωπιά του πολέμου. Μια ελπιδοφόρα αναμονή που συντροφεύει ο πόνος της απώλειας αγαπημένων προσώπων.

Παράλληλα με τα γεγονότα του αγώνα απελευθέρωσης από την γερμανική κατοχή, παρουσιάζεται και αναπτύσσεται η ιστορία της Ναταλίας Παπαδερού. Μιας γυναίκας που εργάστηκε στο γραφείο του Γερμανού στρατηγού Μπόιερ και υπήρξε οργανωμένη στην Αντίσταση. Μια θαρραλέα προσωπικότητα που δε δίστασε να θέσει τον εαυτό της σε κίνδυνο για την πατρίδα της. Στο πλευρό της έχει τον αρραβωνιαστικό της, Κωνσταντίνο, και εκείνος μαζί με τους γονείς του κερδίζουν την εμπιστοσύνη και εκτίμηση των Γερμανών.

«Η Ναταλία πετάχτηκε έντρομη και ανακάθισε στο κρεβάτι, ενώ η καρδιά της γοργοχτυπούσε. Μέσα στον ύπνο της της φάνηκε ότι άκουσε έναν δυνατό κρότο, κάτι σαν έκρηξη, που ήχησε απόμακριά κι από κοντά συγχρόνως, ωστόσο τώρα επικρατούσε απόλυτη ησυχία γύρω της.»  

Όταν η δράση τους αποκαλυφθεί το νεαρό ζευγάρι θα βρει καταφύγιο στα βουνά. Μια σειρά από γεγονότα θα οδηγήσουν τους ήρωες σε απρόσμενες εξελίξεις και η ζωή τους θα μεταμορφωθεί με γοργούς ρυθμούς. 

«Ο δικός της Κωνσταντίνος ήταν άνθρωπος, και πριν από άνθρωπο ήταν αγωνιστής, δηλαδή ήταν η πιο συνεπής μορφή ανθρώπου. Ένας αγωνιστής που τα κατάφερε, όσο και πολλοί άλλοι μέσα στο ανθρώπινο είδος, να κάνει πνεύμα το αίμα του με συγκλονιστική κυριολεξία. »

Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΟΛΥΡΑΚΗΣ γεννήθηκε στα Σφακιά της Κρήτης. Τέλειωσε τη Στρατιωτική Ιατρική και το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, του οποίου είναι διδάκτωρ. Πήρε την ειδικότητα του χειρουργού και στη συνέχεια εξειδικεύτηκε στη χειρουργική των αγγείων στο νοσοκομείο Hammersmith του Λονδίνου. Σήμερα εργάζεται ως χειρουργός στη Θεσσαλονίκη, όπου και ζει. Έχει δημοσιεύσει ογδόντα τρεις επιστημονικές εργασίες σε ελληνικά και ξένα ιατρικά περιοδικά, έχει κάνει δεκάδες ανακοινώσεις σε ιατρικά συνέδρια και έχει πάρει μέρος στη διοργάνωση πολλών συνεδρίων. Είναι μέλος της Ελληνικής Χειρουργικής Εταιρείας, της Χειρουργικής Εταιρείας Βορείου Ελλάδος, της Ιατρικής Εταιρείας Θεσσαλονίκης, της Εταιρείας Ιατρών Λογοτεχνών και της Εταιρείας Συγγραφέων Βορείου Ελλάδος, ενώ έχει διατελέσει μέλος του Διεθνούς Κολεγίου των Χειρουργών. Στα μαθητικά του χρόνια ασχολήθηκε ερασιτεχνικά με τη δημοσιογραφία στα Χανιά και είχε γράψει δύο θεατρικά έργα που παίχτηκαν σε μαθητικές παραστάσεις. Ακόμη ένα θεατρικό έργο έγραψε όταν ήταν φοιτητής, το οποίο παίχτηκε από φοιτητές κατά τη διάρκεια της φοιτητικής εβδομάδας. Από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ κυκλοφορούν 20 βιβλία του.



Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

 Η Πηνελόπη στη Χίο, Κώστας Στοφόρος

Το βιβλίο του Κώστα Στοφόρου "Η Πηνελόπη στη Χίο", που βασίζεται στις Πρώτες ενθυμήσεις της Πηνελόπης Δέλτα, μας ταξιδεύει στη νεαρή ηλικία της αγαπημένης συγγραφέα των παιδικών μας χρόνων. Η δωδεκάχρονη Πηνελόπη επισκέπτεται για πρώτη φορά τη Χίο και είναι έτοιμη να εξερευνήσει τον τόπο των παππούδων της. Ένα καλοκαίρι που θα κρατήσει ζωντανό στο νου και τη καρδιά για πάντα. Στις σελίδες του μυθιστορήματος ξετυλίγονται οι αναμνήσεις της Πηνελόπης από τον πρώτο της έρωτα, τον Νικολή, από τις βόλτες και τις περιπέτειες τους στο νησί. Αναμνήσεις που μυρίζουν μαστίχα και μανταρίνι.  "Πολλά χρόνια αργότερα, έναν σκληρό Απρίλη, η ματιά της Πηνελόπης έπεσε στους τελευταίους λαλάδες που φύτρωναν στο παρτέρι στον Κηφισιά. Λίγο πριν διαλέξει την αιώνια σιωπή, το μυαλό της γύρισε σε εκείνο το καλοκαιρινό απομεσήμερο στη Χίο και στα κατσαρά ξανθιά μαλλιά του Νικολή. Του αγοριού που μύριζε ψάρι, μανταρίνι και μαστίχα- και στο βάθος, κάτι πιο πικρό."  Πρόκειται για ένα έξοχο και...

ο πρίγκιψ του δεύτερου ορόφου, Άρης Σφακιανάκης

«Ο πρίγκιψ του δευτέρου ορόφου» συμπληρώνει την τριλογία ιστορικών μυθιστορημάτων του Άρη Σφακιανάκη, έπειτα από τα βιβλία «Η έξοδος» και «Στη σκιά του Κυβερνήτη». Το βιβλίο μας μεταφέρει στην εποχή που ξεκίνησε μετά από την δολοφονία του Ι. Καποδίστρια και την έλευση του ανηλίκου τότε Όθωνα. Μια εποχή που σημαδεύτηκε από τα γεγονότα που βίωσε η χώρα.  Αφήγητης της ιστορίας είναι ένας νεαρός Έλληνας της Διασποράς από το Ιάσιο που σπούδασε νομικά στο Μόναχο, αρχικά ήταν στη δούλευση του Ι. Κωλλέτη και έπειτα βρέθηκε στο πλάι του Όθωνα αναλαμβάνοντας να κάνει μαθήματα ελληνικών στη βασίλισσα Αμαλία και έτσι εγκαθίσταται στο παλάτι. Ο νεαρός με το παρατσούκλι «πρίγκιψ» μας αφηγείται στιγμιότυπα της ζωής του παλατιού, σκιαγραφεί και αποδίδει με μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση κάθε πτυχή της προσωπικότητας των ανθρώπων που ζούσαν εκεί. Κυρίως όμως επικεντρώνεται στο πρόσωπο του Όθωνα και της Αμαλίας.  Όσο αφορά την περίπτωση της βασίλισσας Αμαλίας το παρόν βιβλίο αποτελεί ένα ξεχωριστ...

«Η Μαθητεία των Προέδρων» του Γρηγόρη Ε. Παντελόγλου

Κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Οσελότος το μυθιστόρημα του Γρηγόρη Ε. Παντελόγλου «Η Μαθητεία των Προέδρων». Λίγα λόγια για το βιβλίο: Σ’ αυτόν τον επαγγελματικό χώρο, τέτοιες ιστορίες επαναλαμβάνονταν σαν να ξεκινούσε και πάλι η παρτίδα σκακιού που σκόπιμα οι παίχτες της την είχαν αφήσει στη μέση. Η εγκατάσταση στον Οργανισμό σε θέση ευθύνης νέων κομματικών στελεχών ή προσώπων εμπιστοσύνης των στελεχών της κεντρικής πολιτικής σκηνής επαναλαμβανόταν με πανηγυρικό ύφος και άπειρες παραλλαγές. Ο αέναος κύκλος της Μαθητείας των Προέδρων συνεχιζόταν. Εκείνη η ώρα, που το ψιλόβροχο γινόταν μπόρα που ξέπλενε τα πάντα γύρω της, σηματοδοτούσε πως η ζωή στον Οργανισμό θα προχωρούσε, αδιάφορη για το ποιος θα έφευγε και ποιος πάλι θα ερχόταν. Σαν ένας άλλος αδιέξοδος, τελικά, κοπετός. Καταστροφικός σαν κηλίδα πετρελαίου, που στην αρχή έπαιρνε τη μορφή ενός ουράνιου τόξου, ή μιας μεταλλικής λάμψης, και κατέληγε να γίνεται μπάλωμα και θλιβερός ιριδισμός στις ταραγμένες θάλασσες της Δημόσιας Διοίκησης...