Οι μέρες, οι ώρες φτερουγίζουνμ' απλωσιά, όμως, κενή. δεν αποζητώ ωστόσο που ξεμακραίνεις. Ο ευαίσθητος ρεαλισμός σου έγινε πραγματική αλυσίδα. Πίστη σου η κλεψύδρα, το μυαλό σου ατσαλένιος πύργος, τα μάτια σου χρυσό σκοτάδι, τα λόγια σου ένας τυφώνας κ' η καρδιά σου μια δημοπρασία. Ξέρω αυτό σε παίρνει: Είναι τ' όνειρο μου που το υφαίνουν με αστραπές! (Οι μέρες οι ώρες) Στα ποιήματα της συλλογής ο ρεαλισμός έρχεται σε αντίθεση με τον συναισθηματισμό, το σκοτάδι διαδέχεται η ανατολή και ο φθόνος νικιέται από την αθωότητα. Ο κόσμος διακρίνεται για τη λιτότητα που επικρατεί και η ανθρωπιά έχει απαραίτητα συστατικά την αγάπη και τις φιλοδοξίες. Η Καίτη Κοντώση-Μαγγανάρη στην ποιήσή της στρατεύεται όπως αυτή θέλει. Δεν παρασύρεται από πλάνες ούτε ξενίζει με πεπρωμένες ουτοπίες. Ξεπληρώνει τη μοναξιά με Απορίες, δαμάζει τις φοβίες με γνώση και τα ευαίσθητα ταμπού τα μεταμορφώνει σε σύμβολα απελευθέρωσης.
"Αν έχεις έναν κήπο και μια βιβλιοθήκη, έχεις όλα όσα σου χρειάζονται."