Κείμενο και φωτογραφία: Άννα Δραγάτση
Η ποιητική συλλογή "Σε ανακηρύσσω νικήτρια" παρουσιάζει δεκαέξι ποιήματα για το διαρκή αγώνα με τον χρόνο, την αγωνία της απουσίας και το βάρος του ανεκπλήρωτου.
Τα ποιήματα είναι ένα είδος πρόσκλησης του ποιητή για επικοινωνία με το πρόσωπο που συνδέθηκε κάποτε με αγάπη, που έχουν κοινές αναμνήσεις από την συνύπαρξη τους. Παράλληλα θέτει το ερώτημα αν υπήρξε αληθινά η αγάπη αυτή. Διλήμματα, προσμονή και τριαντάφυλλα που συμβολίζουν το πείσμα συμπληρώνουν το κάδρο του ποιητικού έργου.
Η συλλογή ξεχωρίζει για την ενότητα και τη δραματική ένταση: τα ποιήματα αλληλοσυμπληρώνονται, σαν να αφηγούνται μιαν ερωτική ιστορία. Αυτήν την ιστορία και τους σταθμούς της αφηγείται κι ολοκληρώνει η πρώτη ενότητα.
Στη συνέχεια, η δεύτερη ενότητα επαναλαμβάνει κι ολοκληρώνει πάλι τον ίδιο κύκλο αφήγησης με αλληλοσυνδεόμενα χαϊκού Η τριβή των λέξεων γεννά σπινθήρες λυρισμού και απροσδόκητες παραστατικές εικόνες.
"Το ρολόι μου
το κουρντίζω κάθε μέρα .
φοβάμαι μη σταματήσει.
Οι δείκτες του μου θυμίζουν τα χέρια σου.
Εννέα και τέταρτο:
θέση μπαλέτου.
Άψογο το κυκλικό του σχήμα .
το φιλοτέχνησαν οι θύελλες
σαν την τρομαχτική ομορφιά σου.
Αφουγκράζομαι το χτύπο του .
πώς θ’ ακουγόταν η ανάσα σου,
αν ήσουν εδώ;
Το φορώ πολύ σφιχτά .
δεν ωφελεί ─
δε νιώθω το άγγιγμά σου.
Το βγάζω πάλι,
το κρατώ και το κοιτώ:
Είναι πρόσωπο, είναι πράγμα, είναι πρόσωπο.
Ωστόσο, το κουρντίζω κάθε μέρα
το ρολόι μου."
Η συλλογή ξεχωρίζει για την ενότητα και τη δραματική ένταση: τα ποιήματα αλληλοσυμπληρώνονται, σαν να αφηγούνται μιαν ερωτική ιστορία. Αυτήν την ιστορία και τους σταθμούς της αφηγείται κι ολοκληρώνει η πρώτη ενότητα.
Στη συνέχεια, η δεύτερη ενότητα επαναλαμβάνει κι ολοκληρώνει πάλι τον ίδιο κύκλο αφήγησης με αλληλοσυνδεόμενα χαϊκού Η τριβή των λέξεων γεννά σπινθήρες λυρισμού και απροσδόκητες παραστατικές εικόνες.
"Το ρολόι μου
το κουρντίζω κάθε μέρα .
φοβάμαι μη σταματήσει.
Οι δείκτες του μου θυμίζουν τα χέρια σου.
Εννέα και τέταρτο:
θέση μπαλέτου.
Άψογο το κυκλικό του σχήμα .
το φιλοτέχνησαν οι θύελλες
σαν την τρομαχτική ομορφιά σου.
Αφουγκράζομαι το χτύπο του .
πώς θ’ ακουγόταν η ανάσα σου,
αν ήσουν εδώ;
Το φορώ πολύ σφιχτά .
δεν ωφελεί ─
δε νιώθω το άγγιγμά σου.
Το βγάζω πάλι,
το κρατώ και το κοιτώ:
Είναι πρόσωπο, είναι πράγμα, είναι πρόσωπο.
Ωστόσο, το κουρντίζω κάθε μέρα
το ρολόι μου."
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου