Το πορτρέτο ενός γάμου, Maggie O’ Farell

Η Maggie O’ Farell μας ταξιδεύει στον 16ο αιώνα και αποτυπώνει με καθηλωτικό τρόπο τη θέση της γυναίκας και τον θεσμό του γάμου εκείνη την εποχή. Στις σελίδες του μυθιστορήματος παρουσιάζεται από τη μία το μεγαλείο της Αναγέννησης και από την άλλη η φρίκη και η σκληρότητα μιας προαναγγελθείσας δολοφονίας.

Η συγγραφέας του ΑΜΝΕΤ παρουσιάζει το ιστορικό μυθιστόρημα «Το πορτρέτο ενός γάμου» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός σε μετάφραση του Αύγουστου Κορτώ. Η Ιρλανδή συγγραφέας έχοντας εμπνευστεί την ιστορία της από το πορτρέτο της νεαρής Λουκρητίας, μια μικρή ελαιογραφία, φέρνει στο προσκήνιο πληροφορίες και αναφορές για τη σύντομη ζωή της Λουκρητίας, της Δούκισσας της Φεράρας και πιο συγκεκριμένα δίνεται έμφαση στον τρόπο που δολοφονήθηκε από τον σύζυγο της.

Τον χειμώνα του 1561 η Λουκρητία καλείται να συνοδεύσει τον σύζυγό της, τον Αλφόνσο, σε μια αναπάντεχη επίσκεψη σε μια εξοχική βίλα. Όταν κάθονται για δείπνο, η Λουκρητία αντιλαμβάνεται ότι ο Αλφόνσο την οδήγησε σε αυτή τη βίλα έχοντας κακό σκοπό, σχεδιάζει να τη σκοτώσει. Στην απομακρυσμένη αυτή βίλα είναι στο έλεος του ολοένα και πιο απρόβλεπτου συζύγου της.

Η πλοκή χρονικά εναλλάσσεται στα χρόνια που προηγήθηκαν της συζυκτονίας, δηλαδή πως μεγάλωσε η Λουκρητία και πως γνώρισε και παντρεύτηκε τον Αλφόνσο, με τις στιγμές όπου εκείνη με αγωνιώδεις προσπάθειες να δραπετεύσει από τις θανάσιμες και ζοφερές προθέσεις του συζύγου της.

«Τρεκλίζει ίσαμε μια πολυθρόνα, σφίγγοντας το κεφάλι με τα χέρια της. Τι θα κάνει; Θέτει στον εαυτό της την ερώτηση με γαλήνιο ρυθμό, σαν να μην έχει μεγαλύτερη σημασία απ΄ το τι θα έπρεπε να φορέσει τη μέρα εκείνη, ή ποιους θα ΄πρεπε να προσκαλέσει σε μια συνεστίαση. Πρέπει κάτι να κάνει, να δράσει με κάποιον τρόπο. Αλλά τι να κάνει; Τι πρέπει να κάνει μια γυναίκα όταν υποψιάζεται ότι ο άντρας της προσπαθεί να τη δολοφονήσει; Σε ποιον να απευθύνει έκκληση;

Λέει στην Εμίλια να της φέρει μελάνι. Το χέρι της τρέμει καθώς πιέζει το μαχαίρι στο μίσχο του φτερού, λες και το μπράτσο της θυμάται τη δύναμη της αρρώστιας, λες και ριγεί ακόμα απ΄ τον φόβο της.»

Το παρόν μυθιστόρημα επιτυγχάνει μέσω της καλογραμμένης αφήγησης και της δράσης των ηρώων να διατηρήσει το σασπένς και το αναγνωστικό ενδιαφέρον ως την τελευταία σελίδα παρά ο γεγονός πως είναι γνωστή η τραγική κατάληξη της ηρωίδας. Η Maggie O’ Farell επιλέξει αυτή τη φορά να θέσει στο κέντρο του αφηγηματικού της κάδρου μια προσωπικότητα, μια ηρωίδα που συγκεντρώνει στο πρόσωπο της όλες τις γυναίκες της εποχής που κακοποιήθηκαν και δολοφονήθηκαν από τους συζύγους τους για να τις διαδεχτούν άλλες. Με τις συζυκτονίες να γνωρίζουν τη σιωπηρή επιδοκιμασία των οικογενειών του.