Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

 Η Πηνελόπη στη Χίο, Κώστας Στοφόρος



Το βιβλίο του Κώστα Στοφόρου "Η Πηνελόπη στη Χίο", που βασίζεται στις Πρώτες ενθυμήσεις της Πηνελόπης Δέλτα, μας ταξιδεύει στη νεαρή ηλικία της αγαπημένης συγγραφέα των παιδικών μας χρόνων. Η δωδεκάχρονη Πηνελόπη επισκέπτεται για πρώτη φορά τη Χίο και είναι έτοιμη να εξερευνήσει τον τόπο των παππούδων της. Ένα καλοκαίρι που θα κρατήσει ζωντανό στο νου και τη καρδιά για πάντα.

Στις σελίδες του μυθιστορήματος ξετυλίγονται οι αναμνήσεις της Πηνελόπης από τον πρώτο της έρωτα, τον Νικολή, από τις βόλτες και τις περιπέτειες τους στο νησί. Αναμνήσεις που μυρίζουν μαστίχα και μανταρίνι. 

"Πολλά χρόνια αργότερα, έναν σκληρό Απρίλη, η ματιά της Πηνελόπης έπεσε στους τελευταίους λαλάδες που φύτρωναν στο παρτέρι στον Κηφισιά. Λίγο πριν διαλέξει την αιώνια σιωπή, το μυαλό της γύρισε σε εκείνο το καλοκαιρινό απομεσήμερο στη Χίο και στα κατσαρά ξανθιά μαλλιά του Νικολή. Του αγοριού που μύριζε ψάρι, μανταρίνι και μαστίχα- και στο βάθος, κάτι πιο πικρό." 

Πρόκειται για ένα έξοχο και ενδιαφέρον συγγραφικό πόνημα που παρουσιάζει με απλό τρόπο πως ένα παιδί προσεγγίζει και και γνωρίζει κομμάτια της ιστορίας, όπως η σφαγή της Χίου και ο φονικός σεισμός του 1881. Παράλληλα βλέπουμε από την ματιά ενός παιδιού πως έρχεται σε επαφή με την τέχνη, τα έθιμα και την παράδοση του τόπου του. 

"Η Πηνελόπη θα είχε μαγευτεί από την Πόλη του Φωτός αν δεν είχαν επισκεφθεί το Λούβρο, όπου βρέθηκε μπροστά στον πίνακα του Ντελακρουά "Η σφαγή της Χίου". Έμεινε εμβρόντητη. Ήταν λες και ζωντάνεψαν δίαιτας όλες οι τρομερές ιστορίες... Από τη μια ο φόβος τη συγκλόνιζε, από την άλλη το βλέμμα της δεν μπορούσε να ξεκολλήσει από τον πίνακα. "

Μια καλαίσθητη έκδοση που η ρεαλιστική εικονογράφηση της Γιώτας Κοκκόση συμπληρώνει νοηματικά την αφήγηση και αποτυπώνει την αντίθεση που υπάρχει ανάμεσα στο ονειρεμένο τοπίο από λαλάδες και τριαντάφυλλα και της καταστροφής της Χίου το 1822 και των λυπητερών ιστοριών που γράφει η Πηνελόπη κρυφά κατά τη διάρκεια αυτού του καλοκαιριού. 

Τελος, αν και πρόκειται για μυθιστόρημα ο αναγνώστης έχει τη δυνατότητα να γνωρίσει πτυχές της προσωπικότητας της Πηνελόπης Δέλτα. Η πλοκή είναι χωρισμένη σε ενότητες με σύντομους υπότιτλους που συμβάλουν στην ευχάριστη ανάγνωση του για όλες τις ηλικίες. 




Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ο πρίγκιψ του δεύτερου ορόφου, Άρης Σφακιανάκης

«Ο πρίγκιψ του δευτέρου ορόφου» συμπληρώνει την τριλογία ιστορικών μυθιστορημάτων του Άρη Σφακιανάκη, έπειτα από τα βιβλία «Η έξοδος» και «Στη σκιά του Κυβερνήτη». Το βιβλίο μας μεταφέρει στην εποχή που ξεκίνησε μετά από την δολοφονία του Ι. Καποδίστρια και την έλευση του ανηλίκου τότε Όθωνα. Μια εποχή που σημαδεύτηκε από τα γεγονότα που βίωσε η χώρα.  Αφήγητης της ιστορίας είναι ένας νεαρός Έλληνας της Διασποράς από το Ιάσιο που σπούδασε νομικά στο Μόναχο, αρχικά ήταν στη δούλευση του Ι. Κωλλέτη και έπειτα βρέθηκε στο πλάι του Όθωνα αναλαμβάνοντας να κάνει μαθήματα ελληνικών στη βασίλισσα Αμαλία και έτσι εγκαθίσταται στο παλάτι. Ο νεαρός με το παρατσούκλι «πρίγκιψ» μας αφηγείται στιγμιότυπα της ζωής του παλατιού, σκιαγραφεί και αποδίδει με μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση κάθε πτυχή της προσωπικότητας των ανθρώπων που ζούσαν εκεί. Κυρίως όμως επικεντρώνεται στο πρόσωπο του Όθωνα και της Αμαλίας.  Όσο αφορά την περίπτωση της βασίλισσας Αμαλίας το παρόν βιβλίο αποτελεί ένα ξεχωριστ...

«Η Μαθητεία των Προέδρων» του Γρηγόρη Ε. Παντελόγλου

Κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Οσελότος το μυθιστόρημα του Γρηγόρη Ε. Παντελόγλου «Η Μαθητεία των Προέδρων». Λίγα λόγια για το βιβλίο: Σ’ αυτόν τον επαγγελματικό χώρο, τέτοιες ιστορίες επαναλαμβάνονταν σαν να ξεκινούσε και πάλι η παρτίδα σκακιού που σκόπιμα οι παίχτες της την είχαν αφήσει στη μέση. Η εγκατάσταση στον Οργανισμό σε θέση ευθύνης νέων κομματικών στελεχών ή προσώπων εμπιστοσύνης των στελεχών της κεντρικής πολιτικής σκηνής επαναλαμβανόταν με πανηγυρικό ύφος και άπειρες παραλλαγές. Ο αέναος κύκλος της Μαθητείας των Προέδρων συνεχιζόταν. Εκείνη η ώρα, που το ψιλόβροχο γινόταν μπόρα που ξέπλενε τα πάντα γύρω της, σηματοδοτούσε πως η ζωή στον Οργανισμό θα προχωρούσε, αδιάφορη για το ποιος θα έφευγε και ποιος πάλι θα ερχόταν. Σαν ένας άλλος αδιέξοδος, τελικά, κοπετός. Καταστροφικός σαν κηλίδα πετρελαίου, που στην αρχή έπαιρνε τη μορφή ενός ουράνιου τόξου, ή μιας μεταλλικής λάμψης, και κατέληγε να γίνεται μπάλωμα και θλιβερός ιριδισμός στις ταραγμένες θάλασσες της Δημόσιας Διοίκησης...