Το μυθιστόρημα του Πασχάλη Πράντζιου μας ταξιδεύει στην Ελλάδα του 20ου αιώνα. Στις σελίδες του βιβλίου ζωντανεύει η ζωή τριών γενιών καλλιτεχνών, από τη δικτατορία του Μεταξά, τον Ελληνοϊταλικό πόλεμο, την γερμανική κατοχή, το εμφύλιο και τις πληγές του ως τη Χούντα και την Μεταπολίτευση. Σε αυτό το πέρασμα του χρόνου οι αναγνώστες παρακολουθούν τη ζωή ενός ηθοποιού που διαχρονικά ακολουθεί μία πορεία τραχιά και δύσκολη. Παράλληλα προβάλλονται οι δυσκολίες, οι ανατροπές που χαρακτηρίζουν την ανθρώπινη ζωή.
Η κεντρική ηρωίδα της ιστορίας είναι το Λενάκι, η οποία μεγαλώνοντας στην Ροδίτσα Φθιώτιδος την δεκαετία του '30 ξεφεύγει από τα ασφυκτικά δεσμά της επαρχίας και της αυστηρής μητέρας της και ακολουθεί το όνειρό της τραγουδώντας στα θεατρικά μπουλούκια. Η ζωή της χαρακτηρίζεται από έρωτα, πάθη, απώλειες και πάθη. Αγωνίζεται καθημερινά για τη Τέχνη και μεγαλώνει μόνη της τα παιδιά της. Η κόρη της, Κάλλι βαδίζει στον ίδιο δρόμο και γίνεται μεγάλη ηθοποιός του θεάτρου και η εγγονή της, η Ελένη ακολουθεί την ίδια πορεία.
«Με μια βαλίτσα όνειρα ταξίδευε το Λενάκι, βαγόνι τρίτης θέσης ξύλινο, στην αγκαλιά του Ανδρέα. Ξαπλωμένοι κι οι δυο πάνω στα άχυρα που είχε το βαγόνι τους για θέσεις, παρέα μ΄ ένα μπουλούκι που οι ηθοποιοί του επέστρεφαν στην Αθήνα αποκαμωμένοι από μια αποτυχημένη τουρνέ, άλλη μια φορά χωρίς χρήματα, με την ανασφάλεια που θα παίξουν αύριο. Ήταν χαρούμενη το Λενάκι που θα πήγαινε στην Αθήνα κι ο Ανδρέας που την κοίταγε ερωτευμένα όλο και την ενθάρρυνε.»
Μέσα από την ιστορία ζωής των τριών γυναικών σκιαγραφείται η ιστορία της ίδιας της χώρας μας, μια εποχή του το φως συνδιαλέγεται με το σκοτάδι. Μέσω της αμεσότητας του συγγραφέα και των ζωντανών διαλόγων η ιστορία των θεατρικών μπουλουκιών μας παρασύρει στο κλίμα της εποχής. Αξιοσημείωτη είναι η ενδιαφέρουσα παρουσίαση λεπτομερειών σχετικά με θεατρικά μπουλούκια τα οποία συνέβαλαν σημαντικά στην φυσιογνωμία της Τέχνης του θεάτρου.
«Οι λέξεις...πόσο αδύναμες στέκονται κάποιες φορές να εκφράσουν την οδύνη του θανάτου!»
«Αν ήταν πίνακας ζωγραφικής θα έφερε τον τίτλο οιμωγή' αν ήταν τραγούδι θα ήταν σπαραγμός των αγγέλων ' αν ήταν ποίημα θα το ζήλευε μέχρι κι ο Επιτάφιος του Ρίτσου.»
«Μισός αιώνας και πλέον από εκείνη τη στιγμή και λίγο να αφουγκραστεί κανείς, θα τον ακούσει τον αντίλαλο της κραυγής της ' είναι ακόμη φυλαγμένος στα βάθη της θάλασσας και τις σπηλιές των βουνών.»
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου