Αυτόφωτα είδωλα, η συλλογή της Κ. Πιρίπιτση παρουσιάζει είκοσι επτά ποιήματα για την αγάπη, τη διαχρονική δύναμη των ανθρώπινων αξιών, την μοναξιά, την ευτυχία, το φως ως σημάδι της ζωής, τον φόβο του βιώματος, την αδικία, την ακύρωση του ονείρου.
Σε κάθε σελίδα της συλλογής είναι παρόν το στοιχείο της φύσης, άλλοτε με την εικόνα ενός λουλουδιού που ανθίζει και άλλοτε ενός τριαντάφυλλου που μαραίνεται. Παράλληλα, ο αναγνώστης ταξιδεύει σε μέρη ρεαλιστικά και ονειρικά όπως μια παραλία με σημαντική αναφορά στα στοιχεία της θάλασσας.
«Φυσάει ο αέρας και ψιχαλίζει
και τα πουλιά πετούν μακριά,
μα σαν το φύσημα θεριεύει
και στροβιλίζει τη βροχή,
βρέχεται εκείνο το τσεπάκι
και λιώνει της ευτυχίας του το χαρτί.
Και τώρα που έχασες την ευτυχία
μένει του ανέμου η βουή.
Ναι, σου θυμίζει πως είναι πλάνη
να λογαριάζεις για ευτυχία
μια επίπλαστη προσμονή...»
Συναισθήματα και σκέψεις για τη ζωή, την αγάπη, την κοινωνία και τα ιδανικά του σύγχρονου κόσμου μετατρέπονται σε ποιητικό λόγο, που πλάθει ευφάνταστες εικόνες και ζωντανεύει την πάλη μεταξύ αξιών και ανθρώπινων αδυναμιών. Ένα ταξίδι σύντομων ποιητικών αναζητήσεων που αποτυπώνει τη ζωή όπως είναι, αλλά και όπως θα έπρεπε να είναι.
Ρόδο ανθισμένο η αγάπη σου
και εγώ μια μέλισσα παίρνω τη γύρη.
Ανοίγει και με δέχεται,
εμένα, μόνο εμένα.
Κι ότι μπαίνω, μια σκοτεινιά
κι εγώ φοβάμαι.
Μια μυρωδιά μεθυστική πλησίασε,
κύμα που με σκεπάζει.
Είναι η γύρη θάλασσα
κ’ εγώ μικρή
– με πνίγει.
(Ποίημα «Αγάπη» σελίδα 24)
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου