«Οι καλοί πεζοπόροι», η συλλογή διηγημάτων της Μαρίας Καλιόρη παρουσιάζει δέκα ιστορίες ανθρώπων που είναι αντιμέτωποι με τη βάσανο της μνήμης. Κυριεύονται από αναμνήσεις στενά συνδεδεμένες με τόπους και χρόνους που άφησαν ανεξίτηλο σημάδι στην ψυχή τους και καθόρισαν τα βήματα της πορείας της ζωής τους.
Οι ήρωες των διηγημάτων αναπολούν πρόσωπα και γεγονότα του παρελθόντος και αναζητούν τη λύτρωση. Με θέματα την φύση, την οικογένεια, τον θάνατο, την ασθένεια οι καλοί πεζοπόροι καλούνται να διανύσουν αποστάσεις στο χώρο και στο χρόνο, να μετακινηθούν ψυχικά και σωματικά, για ν' αντιπαλέψουν το τετελεσμένο, το ανεπίστρεπτο της ζωής.
«Το κυνήγι του θησαυρού είναι μόνο χρόνος, μοιρασμένος σε τρεις λέξεις. Είναι οι τρεις λέξεις που μπορούν να πουν όλες τις ανθρώπινες ιστορίες: Γεννήθηκαν-Έζησαν-Πέθαναν.
Μερικοί, λες και γεννιούνται για να πεθάνουν.
Οι τυχεροί γεννιούνται για να ζήσουν.
Υπάρχουν, όμως και κάποιοι, που γεννιούνται κι αφού πεθάνουν. Αυτοί, καταφέρνουν να ζουν ,για πάντα.»
Στιγμιότυπα από την καθημερινότητα της ελληνικής πραγματικότητας άλλοτε στις πόλεις και άλλοτε στην επαρχία παρουσιάζουν ένα κοινό στοιχείο: την σταδιακή αλλαγή φυσιογνωμίας της κάθε γειτονιάς. Η κάθε στιγμή που περνά για τους ήρωες φαίνεται αναστρέψιμη όμως το πλήρωμα του χρόνου είναι σκληρό μαζί τους και δεν τους επιτρέπει να εξελιχθούν όσο εκείνοι θέλουν, ζουν σε χώρο αβεβαιότητας, σε τόπο συνεχώς κινούμενο.
Αξιοσημείωτη είναι η ευαίσθητη συγγραφικά προσέγγιση της Μαρία Καλιόρη στα ψυχικά τραύματα των ηρώων της δημιουργώντας ιστορίες με αμεσότητα, τρυφερότητα και ρεαλισμό.
«Μ’ άφησε λίγο πριν από τα πλατάνια, κοντά στο ποτάμι, χαιρετηθήκαμε ανεπίσημα, αφού όπως υπολόγιζε θα έμενα εκεί, τουλάχιστον, για μια μέρα ακόμα.Μπήκα στον κήπο του σπιτιού περπατώντας ανάποδα, σαν κάβουρας. Αν μ’ έβλεπε κάποιος θα υποστήριζα ότι μόλις είχα ξυπνήσει κι είχα κατέβει να στήσω ένα χιονάνθρωπο. Οι πατημασιές μου πάνω στο χιόνι δήλωναν την πραγματική μου πορεία, άπλωσα το χέρι μου κι έχωσα στην τσέπη μου τα τελευταία άχυρα που γλίστρησαν απ’ τα ρούχα και τα μαλλιά μου.
Κανείς δεν είχε προσέξει την απουσία μου.
«Τόσο το καλύτερο, σημασία έχει να προσέχουν την παρουσία σου» σκέφτηκα.»
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου