Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ιωλκός η ποιητική συλλογή «σιωπή που μιλά» του Ταξιάρχη Χαλάτση. Η συλλογή παρουσιάζει ποιήματα για τον έρωτα, την αγάπη, τη μοναξιά, τον απολογισμό της ζωής. Παρουσιάζονται μια σειρά από ενδιαφέρουσες αντιθέσεις. Στις σελίδες της συλλογής τα τριαντάφυλλα γίνονται μαύρα, το αίμα παίρνει τη θέση του χαμόγελου και το όνειρο συνδιαλέγεται με τον εφιάλτη. Τι συμβαίνει με τη πάροδο του χρόνου όταν το ενδιαφέρον αποκτά μια θλιβερή πένθιμη μελωδία;
Οι μέρες κυλούν και το μέλλον φαντάζει δυστοπικό σαν μια ζωή χωρίς ήλιο. Υπάρχουν επικίνδυνα μονοπάτια που δίνουν στο όνειρο χαρακτηριστικά ματαιότητας. Ο ποιητής είναι παρατηρήτης και μας καλεί να αποδράσουμε από τις σκέψεις μας.
«Σήμερα έμαθα
ότι αυτή η πληγή
που κουβαλάω μέσα μου
από μικρό παιδί
λέγεται καρδιά.» (Ποίημα «ΠΛΗΓΗ» σελίδα 47)
Ο άνθρωπος γεννιέται, πεθαίνει και ενδιάμεσα προσπαθεί να βρει τη θέση του στον κόσμο. Να αγαπήσει, να πονέσει, να μάθει, να ικανοποιήσει τα πάθη του, να παρηγορηθεί, να συμβιβαστεί με την ιδέα του θανάτου. Ίσως η ποίηση να είναι κάποια λύσις, ώστε η ζωή μας να γίνει πιο υποφερτή. Ίσως τα αναπάντητα ερωτήματα που μας συνοδεύουν από την αρχή να γίνουν λιγότερο βασανιστικά. Ο δημιουργός προσπαθεί να βάλει λέξεις στη σειρά, ώστε οι προτάσεις που σχηματίζονται να έχουν κάποια σημασία, αναζητώντας την ουσία μέσα σ' έναν κόσμο που αρκετές φορές δείχνει να μην έχει νόημα.
«Γράψαμε
για τις απογοητεύσεις μας,
για ό,τι αγαπήσαμε και χάθηκε,
για ό,τι θελήσαμε,
για ό,τι πονέσαμε,
για ό,τι απωθήσαμε,
για ό,τι ξεχάσαμε,
για ό,τι ξεστράτισε μέσα μας,
για τα λόγια που δεν είπαμε,
για τις φωτιές που δεν ανάψαμε,
για τις ζωές που δε ζήσαμε…
Ξεχάσαμε μόνο να γράψουμε για τα ψέματά μας
και για τις προσευχές που ποτέ δεν κάναμε.» (Ποίημα «ΜΑΤΑΙΩΣΗ» σελίδα 69)
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου