Συλλέκτης ευχών της Mia Sheridan

 

Ένα βιβλίο  που επιτυγχάνει να παρουσιάσει ένα σύγχρονο παραμύθι και ταυτόχρονα να μας προβληματίζει για μια σειρά από ζητήματα που απασχολούν τους ήρωες της ιστορίας και τους αναγνώστες, όπως το ζήτημα της επαγγελματικής επιτυχίας, ο καθοριστικός ρόλος του γονέα για το μέλλον του παιδιού του, τα όνειρα, τα λάθη και η δύναμη της αγάπης και της συγχώρεσης.

Στο παρόν μυθιστόρημα ξετυλίγονται παράλληλα δύο ιστορίες αγάπης. Η μία από αυτές τοποθετείται χρονικά στις αρχές του Αμερικάνικου Εμφυλίου κα έχει πρωταγωνιστές την Αντζελίνα και έναν στρατιώτη. Ενώ η Κλάρα και ο Τζόνα γνωρίστηκαν και μοιράστηκαν κοινό τους ενδιαφέρον να ανακαλύψουν άγνωστες πτυχές της πρώτης ιστορίας.

Η Κλάρα Καμπελ, νεαρή χορεύτρια μπαλέτου μετακομίζει στην Νέα Ορλεάνη. Η εγκατάσταση και η προσαρμογή της είναι δύσκολη, έχοντας πάνω στο νου της τον πατέρα της, που άφησε πίσω της λόγω προβλημάτων υγείας.

Μοναδικό της στήριγμα είναι η κα. Γκιγιό, η οποία την προτρέπει να κάνει μια ευχή στον τοίχο που θρηνεί κα να επισκεπτεί την έπαυλη της φυτεία Ουιντάιλ. Εκεί ανακαλύπτει πως η οικία κατοικείται από ένα απόγονο της οικογένειας. Εκείνος είναι σιωπηλός πίσω από τον τοίχο των ευχών. Ο Τζόνα, χτυπημένος από τη Μοίρα που του στέρησε αγαπημένα πρόσωπα και την εξωτερική εμφάνιση του προσώπου του.

Η Κλάρα αναγνωρίζει τα τραύματα της ψυχής του, χωρίς να τρομάζει από τα σκοτεινά μυστικά. Εκείνος βρίσκει τη συντροφιά στο πρόσωπό της: στη γυναίκα που τον επισκέπτεται κάθε εβδομάδα και συνομιλεί μαζί του μέσα από τις ρωγμές του τοίχου.

Συναντήσεις, σιωπές, λόγια.
Στη γυναίκα που γεμίζει την πληγωμένη καρδιά του με ελπίδα και ευχές που τρομάζουν ακόμα και τον ίδιο.

Η γνωριμία του Τζόνα με την Κλάρα, που προσπαθεί να γιατρέψει το τραύμα του, θα τον κινητοποιήσει να βγει από το σκοτάδι που βρισκόταν για οκτώ χρόνια, να νικήσει την μοναξιά και την απελπισία.

Ένα ευχάριστο ανάγνωσμα με αισιόδοξα μήνυματα.

"Η Κλάρα δεν συνέχισε, έγειρε στον τοίχο νιώθοντας κάποιο σφίξιμο στην καρδιά της. Ήταν τέτοιος ο τρόπος που ήχησαν τα λόγια του... ήταν τόσο κραυγαλέα η μοναξιά που προδίδει η φωνή του... Με τόση απελπισία την παρακαλούσε να μείνει."