Συνδετικός κρίκος στις ιστορίες της παρούσας συλλογής πως όλα τα πρόσωπα των διηγημάτων ζουν σε κάποια μεγάλη πόλη και άλλοτε κάνουν κάνουν όνειρα και άλλοτε παρατηρούν τον χρόνο να περνά χωρίς να παίρνουν αποφάσεις.
Παράλληλα με την κοινωνική απομόνωση που βρίσκονται και με τον φόβο τους να αποκαλυφθούν οι αδυναμίες τους, δρουν, κυκλοφορούν κάνουν γνωριμίες, έχουν φιλοδοξίες. Κάνουν ό,τι μπορούν για να παραμείνουν προστατευμένοι, μονωμένοι, ή –τουλάχιστον– έτσι νομίζουν.
Ίσως η καθημερινότητα να είναι μια ανθρώπινη κατασκευή που βοηθά τον καθένα να ζει σε ένα ασφαλές περιβάλλον, σε μια ρουτίνα που δεν υπάρχει ούτε παρελθόν ούτε μέλλον, ζει το παρόν και οι ανατροπές απειλούν τη μόνωση και την άμυνα του.
Ο αναγνώστης γίνεται δέκτης των σκέψεων και προβληματισμών των άρτια δομημένων χαρακτήρων των διηγημάτων μέσω της άμεσης και ρεαλιστικής γραφής. Επιπλέον, η ανωνυμία που διατηρούν κάποιοι ήρωες της συλλογής δημιουργεί μια σχέση ταύτισης ήρωα-αναγνώστη.
"Υψώνουν τα ποτήρια τους και γελάνε. Έχει μπει η άνοιξη και το άρωμα λουλουδιών-τριαντάφυλλο, ζουμπούλι- και των δέντρων-λεμόνι και νεράντζι-, ξεχύνεται και σκεπάζει όλη τη βρομιά και το καυσαέριο της πόλης, την κάνει να μοιάζει μ' έναν απέραντο, χωρίς όρια, κήπο. "
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου