Το μυθιστόρημα του Κώστα Μαυρακάκη με έντονο το στοιχείο του μυστηρίου και της φαντασίας μεταφέρει τους αναγνώστες σε ένα νησί του Ειρηνικού Ωκεανού, το οποίο κοσμεί ένα μεγαλειώδες γυάλινο κτήριο. Το κτήριο αυτό λειτουργεί ως κέντρο πειραματικής ψυχολογίας. Διευθυντής των ερευνών είναι ο Άλμπερτ, ένας επιστήμονας ο οποίος αποκτά αλαζονική συμπεριφορά και αναθεωρεί τις απόψεις του για την μεθοδολογία της έρευνας έπειτα από την άφιξη μιας εθελόντριας. Παράλληλα, σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας διαδραματίζει η Σίμον, η πιο σημαντική συνεργάτης του Άλμπερτ. Τους ενώνει η μελέτη τους σχετικά με την ανθρώπινη συμπεριφορά.
Στο ίδιο νησί δυο εθελοντές γνωρίζονται καλύτερα και συμμετέχουν στα πειράματα. Κατά την διάρκεια των ερευνών δοκιμάζονται οι σχέσεις τόσο των επιστημόνων όσο των εθελοντών. Οι ήρωες νιώθουν εγκλωβισμένοι, παρασύρονται από ανάμεικτα συναισθήματα και η μοναδική λύση για την ελευθερία τους είναι η ειλικρίνεια και η απόρριψη οποιοδήποτε χαρακτήρα εξουσίας και εγωισμού. Όπως γίνεται φανερό, ερευνητές και εθελοντές δυσκολεύονται εξίσου να κατανοήσουν τι συμβαίνει μέσα τους και να τιθασεύσουν τις παρορμήσεις τους. Τι συμβαίνει όταν ένας ερευνητής αποκτά εμμονή με μια εθελόντρια; Όταν το αίσθημα εμπιστοσύνης δίνει τη θέση του στην αμφισβήτηση και την αβεβαιότητα.
«Η Κριστίν άρχισε πολύ σύντομα να νιώθει αφόρητη μοναξιά κλεισμένη στο δωμάτιό της. Καταλάβαινε άλλωστε πως τα προβλήματα της δεν θα λύνονταν με αυτό τον τρόπο. Ήταν που ήταν εγκλωβισμένη στο νησί, δεν χρειαζόταν να εγκλωβιστεί και στο δωμάτιό της. Έπρεπε να βγει επειγόντως έξω και να οργανώσει την απόδραση της.»
Πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα και πρωτότυπη αλληγορία για ζητήματα που αφορούν τον σύγχρονο άνθρωπο όπως οι αξίες, τα ήθη, η ελευθερία, ο έρωτας και η μοναξιά. Ο καταιγισμός γεγονότων και η γρήγορη δράση των ηρώων καθηλώνουν τον αναγνώστη μέχρι την τελευταία σελίδα.
«Το αυστηρό αυτό δεοντολογικό πλαίσιο μάλιστα, συνδυασμένο με τις εκπληκτικές τεχνολογίες απεικόνισης, που επέτρεπαν πλέον να μελετήσει κανείς με τρομερή ακρίβεια τον εγκέφαλο, δημιουργούσαν τεράστια ασυμμετρία ανάμεσα στις κοινωνικές και στις βιολογικές ερμηνείες της ανθρώπινης συμπεριφοράς, που μπορούσε να οδηγήσει σε ψευδείς και απλουστευτικούς ισχυρισμούς, όπως, για παράδειγμα, ότι βρέθηκε το σημείο του εγκεφάλου που ευθύνεται για τη βίαιη συμπεριφορά.»
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου